Iets wat drie jaar geleden als een droom voelde die uitkwam, voelt nu deze dagen als een keuze die ik als ik beter na had gedacht over de gevolgen niet had gemaakt. Maar van welke keuzes heb ik dan spijt? Welke keuzes had ik anders gemaakt als ik had geweten wat de gevolgen waren?
Drie jaar geleden stond mij wereld helemaal op zijn kop. Ik ging met mijn moeder een stukje motor rijden toen alles mis ging. We kregen een ongeluk. Een ongeluk met vervelende vervolgen. En niet alleen voor mij maar ook voor me moeder. Mijn moeder kan het ongeluk niet meer na vertellen en ik heb tot op de dag van vandaag nog last van de gevolgen van het ongeluk. Ik had mijn bekken op meerdere plaatsen gebroken en mijn rechterarm op meerdere plaatsen gebroken. Door deze breuken heb ik opnieuw moeten leren lopen en ben ik in een revalidatiecentrum verbleven om dit te kunnen doen. En ik had natuurlijk niet alleen last van mijn lichamelijke beperkingen maar ook nog van het verlies wat je op dat moment zal moeten gaan verwerken. Maar dan kom je bij het moeilijkste stukje van heftige dingen die je mee maakt in je leven. Althans dat vind ik. Verwerken, waar begin je en hoe doe je dat op de beste manier?
Ik heb het altijd gezien als volgt, je kan weg rennen van de situatie en proberen niet te verwerken. Of je kijkt het recht in de ogen aan en accepteert dat dingen niet meer terug gaan naar zoals ze waren. Neem dan bijvoorbeeld het feit dat ik lichamelijke beperkingen heb overgehouden aan het ongeluk en dat er bepaalde dingen zijn die ik niet meer kan. Ik kan kiezen om er van weg te vluchten en niet naar de grenzen van mijn lichaam te luisteren. Dat wat ik dan ook gedaan heb. Of ik kan accepteren dat ik bepaalde dingen niet meer kan en er vrede mee proberen te zoeken. Maar dat is iets waar ik voor heb gekozen niet te doen.
Altijd heb ik een passie gehad voor het werken in de seksindustrie. Van escort tot webcam tot uiteindelijke pornoactrice. Maar waarom heb ik eigenlijk zo’n spijt van het werk in de porno industrie. Soms doe je dingen zonder daar bij na te denken. En dat is niet erg, als de gevolgen daarvan niet te groot zijn. Maar als je je op je kwetsbaarste laat filmen en hier dan een contract voor tekende waardoor je je rechten verliest. Dan zijn de gevolgen voor altijd als je geen pornoactrice meer wilt zijn heel erg groot. Ik heb in totaal 20 a 30 films opgenomen. Waarvan ik dus weet dat deze niet meer gaan verdwijnen. En dat die film online staan is niet eens het grootste waar ik spijt van heb.
Omdat ik dus aan het vluchten was van de realiteit en niet meer na dacht bij de dingen die ik deed zat er ook geen rem meer op. Ik wilde de bekendste pornoactrice worden van heel Nederland. Maar om bekend te worden moet je toch uit het geheimenwereldje van het escortwerk komen en zorgen dat mensen gaan weten wie je bent. Ik ben uit eindelijk de media gaan opzoeken en ben interviews gaan geven. Deze werden uit eindelijk opgepakt door een groot deel van Nederland waardoor mijn films ook beter bekeken werden. Maar kom ik nog ooit van de bekendheid af als ik er mee stop?
Helaas is dit niet het geval. Vele kennen mij onder de naam Anouk Maze.
Dit terwijl ik helemaal geen Anouk Maze ben. Anouk is het maskertje die iedereen heeft en die ik een naam heb gegeven. Mijn alter ego beter gezegd. En dat alter ego is juist het gene wat mij heeft doen stoppen met de porno.
Als je op een geven moment jezelf verliest in je eigen maskertje dan weet je dat dat het punt is om te stoppen. Ik leefde niet meer in de realiteit. Ik betaalde mijn rekening niet meer, was egoïstisch, gevoelloos en alleen maar bezig met seks en mannen. En ondanks dat beeld wat ik gecreëerd was en de centjes die ik verdiende was ik niet gelukkig. In tegendeel zelfs.
Ik was eenzaam. En eenzaamheid is iets wat je langzaam maar zeker steeds vervelender laat voelen zonder dat ik het zelf in de gaten had. De mensen die ik om me heen had die waren er alleen voor status en geld. En nu? Waar ben ik nu? Voor de zoveelste keer verhuisd, logeren bij vrienden, geen cent te makken, niet weten hoe nu verder. Maar toch voel ik me gelukkig dan ooit. Ik heb rust. Mensen om me heen die om me geven en niet om Anouk maar om Kim. Want als je bepaalde dingen los laat in het leven dan krijg je daar ook mooie dingen voor terug.
